Bajki dodane w miesiącu październik 2020

Dzisiejszy marcowy poranek zdecydowanie nie nastrajał do spacerów. Ciężka mgła rozmyła się znacznie, lecz ciężkie granatowe chmury nadal wisiały nad Nieszczęśliwością. Zdawało się, że zaraz będzie padać, zdecydowanie coś wisiało w powietrzu.

Nelia wyglądała przez okno, wypiła przed chwilą ciepłe kakao i nabrała ochoty na to, by zaczerpnąć świeżego powietrza. Na zewnątrz nie dostrzegła nikogo, mało kto przechadzał się ulicami miasteczka bez konkretnego celu. Na ulicach było mokro, tej nocy chyba padało, błotne kałuże zdawały się to potwierdzać. W oddali majaczyło światło z pobliskiego sklepiku Pani Anastazji. Nelia często zachodziła tam po zajęciach szkolnych na przepyszne lizaki malinowe...

Chciałabym Wam pokazać krótki wierszyk.

Jestem pewna, że Wasze dzieciaki mają takie zabawki, które zalegają gdzieś głęboko, zapomniane.

Z myślą o jednej z takich zabawek, która należy do mojej córki powstał ten krótki tekst 🙂

„Lala Ala”

To Lala Ala. Jej uśmiech zniewala.

Włos bujny i piękny, oczy zielone,

Suknia balowa, buciki złocone.

Wzbudziły by zachwyt każdego,

lecz na nic to, gdyż kurz od dawna pokrywa jej lico.

Leży Ala smutna na dnie pudła, ach szkoda!

Zapomniałaś o niej, masz nowe, inna już moda.

Spójrz Ali w oczy, zielone jak wiosenna trawa

Daj jej nowe życie, liczy się dobra zabawa!

Dawno, dawno temu w ponurej krainie zwanej złowróżbnie Nieszczęśliwością, mieszkała dziewczynka o imieniu Nelia.

Była szczęśliwa, mimo tego co ją otaczało. Widziała bowiem, że wokół niej szczęśliwy nie był nikt.

Nieszczęśliwa kraina wyglądała dokładnie tak, jak ją sobie wyobrażacie. Tu nigdy nie było miło, nigdy nie było ciepło, nigdy nie było kolorowo ani wesoło, nie kwitły kwiaty, a niebo codziennie otulały gęste, szarobure chmury.

Próżno było szukać uśmiechu, rzadko było słychać gwar i rozmowy.

Pytacie jakim cudem Neila była szczęśliwa ? Tego nie wiedział nikt…

Nelia, mała dziewczynka o jasnych jak promienie słońca włosach i ślicznej okrągłej buzi, była jedyną osobą która w ponurej Nieszczęśliwości

nie bała się uśmiechu...

Piękne słowa w głowie chowam.
Piękne myśli ktoś gdzieś wyśnił.
Zdania piękne, głośne, dźwięczne,
uformuję w tekst, zbuduję.

Tak, by pięknie ze sobą współgrały
w długą baśń się w mig zmieniały.
A gdy oko cieszą, wyobraźnią kołyszą,
barwną historią serc moc poruszą.

Aby chłodnym porankom i kiepskim dniom przecząc.
Radość dawać, złą myśl szybko lecząc.
Zaproszenie ślę nieśmiało, poświęć chwilę, może dwie.
Chcę bardzo, byś mym światem szybko zachwycił się.